En As kan ook en verlaagde A zijn

RunkFunk

Eén van onze bandleden was deze week bij de voorstelling Todesangstschrei van RundFunk: Tom en Yannick die met z’n tweeën op het podium ongelofelijk grappig zijn met hele ongemakkelijke sketches die ver buiten je comfortzone gaan.

Het einde van de voorstelling was nog ongemakkelijker dan ongemakkelijk.

Omdat de laatste sketch bijna hetzelfde is als de eerste sketch, weten wij als publiek heel duidelijk dat we het einde van de voorstelling hebben bereikt. Iedereen snapt wat het theaterprotocol dan voorschrijft:

Het publiek gaat klappen. De artiesten hebben een ontwapenende glimlach op hun gezicht en lopen naar de voorkant van het podium. Opeens zien we de mens achter de cabaretier. Het publiek blijft klappen waarop de artiesten met een energieke huppel het podium verlaten. Daarna moeten wij doorklappen. De artiesten komen terug op het podium en kijken dankbaar. Dan gaat het publiek al klappend staan. Dit doen we met z’n allen altijd.

Deze keer gaat het even heel anders.

Op het moment dat het duidelijk is voor het publiek dat het voorbij is, gaan we inderdaad klappen. Thom en Yannick staan inderdaad vooraan het podium, met z’n tweeën, hand in hand, en glimlachend. Het lijkt opeens wel of iedereen in de zaal voelt dat ongemakkelijk is om nu te gaan staan. De voorstelling was heel ver buiten de gebaande conventies en nu lijkt het een beetje lullig om opeens wel in de theatercultuur te gaan zitten.

Vorige week is Frenkie overleden.

Als de eerste mensen toch gaan staan, gebaard Yannick dan ook dat de mensen weer moeten gaan zitten. Dit is een beetje gek. Als het geklap wegebt vertelt Yannick ons dat Meppel voor de mannen een hele bijzondere plaats is. Jaren geleden kwamen ze in contact met een heel ziek jongetje, Frenkie, die groot fan was. Hij wilde graag een meet en greet. Ze dronken een drankje in de artiesten foyer…. Daarna verwaterde het contact. Vlak voor dit optreden kregen ze een bericht van de moeder van Frenkie. Frenkie is een week geleden overleden en gecremeerd. Hij kon deze voorstelling van zijn favoriete RundFunk in zijn favoriete theater in Meppel niet meer zien. Er volgt een lange, moeilijke stilte op het podium en in de zaal.

De eerste rij zit verstijfd in hun pluche.

Dan neemt Tom het woord. “Frenkie had nog een laatste wens. En die willen we graag in uitvoering brengen.” Weer die stilte. Hij wenst dat zijn as wordt uitgestrooid over de hoofden van de mensen op de eerste rij. “En dat gaan we nu doen.” Tom pakt een urn. De eerste rij zit verstijfd in hun pluche terwijl handel vol as over hen worden uitgestrooid. Bij de laatste stoel kijkt Tom nog even in de urn en ziet dat er nog best veel as inzit. Dat kiepert hij in één keer over het laatste hoofd.

“We Want More” roepen?

Daarna lopen ze af. Wat moeten wij nou doen? Er is iemand dood! Toch staan en klappen? “We Want More” roepen? De hele zaal is in totale verwarring. Maar we denken: “Die twee artiesten komen nog wel terug.” Na een tijdje te hebben gezeten met het zaallicht aan, komen we er met z’n allen achter dat er niets meer gaat gebeuren. Langzaam staan de eerste mensen op en schuiven ze uit de rij stoelen richting de foyer voor het beloofde gratis drankje…

Wat doet de Frisian Funk Foundation?

Als je vooraan gaat staan bij een optreden van de Frisian Funk Foundation zal het ook wel heel anders gaan dan je verwacht. Ook jij krijgt een rol. Reken maar! Wil je weten hoe wij omgaan met jullie als publiek? En hoe wij invulling geven aan dat moment dat komt nadat wij hebben gezegd dat dit echt liedje het laatste liedje is?

Kom een keer naar een optreden! Of als je denkt ”Ik wil op dit op mijn eigen feest meemaken!”. Neem dan hier contact op.

Alvast een tipje van de sluier: Bij ons is AS gewoon een verlaagde A.